COLUMN
De waarheid over de worst van Clara

"Zeker zo'n goedkope worst van de Aldi geweest", hoorde ik een van de familieleden zachtjes brommen vanonder haar paraplu, toen ze na de koffie in het dorpscafé de bus instapte op weg naar ons excursiedoel. Ik zei nog dat de heilige Clara wat het merk betreft nooit zo fijn keek, maar deze vergoeilijkende opmerking mocht helaas niet baten: ze hield voet bij stuk en stapte in de druiligere regen in de bus.

Omdat ik zelf een groot vertrouwen in Clara's voorspraak heb, hoopte ik dat ook vandaag het wonder weer zou geschieden: dat de hemelsluizen gesloten bleven. Zelden immers hebben wij hier met Carnaval slecht weer: de door de gezamenlijke carnavalsverenigingen aan Clara aangeboden worsten werken namelijk vrijwel altijd. Dus... stapte ik redelijk gerustgesteld in ons busje, bestemming: Bavaria in Lieshout.

In het oude, gerestaureerde brouwhuis werden wij gastvrij met koffie ontvangen en genoten we van een professionele diapresentatie, gevolgd door een uitnodiging om per trein de fabriek te bezoeken en ter afsluiting terug te komen om te proeven. Didactisch zat dat allemaal goed in elkaar, maar eerlijk gezegd had ik er geen probleem van gemaakt wanneer de volgorde van het leerproces voor deze keer zou zijn omgedraaid: waarom niet de ervaring als beginsituatie kiezen en de doelstelling naderhand geformuleerd? We zouden op die manier ook bij Bavaria het motto van onze familiedag ("Doe eens wat anders!") concreet hebben kunnen invullen. Pas achteraf bleek, dat de door Bavaria bedachte volgorde tóch beter werkte.

Omdat ook de heilige Hubertus – patroon van de jagers – het die ochtend volledig liet afweten, zagen wij maar af van een uurtje koningsschieten. Naarmate de ochtend vorderde, moet Sint Christoffel zich steeds beter in zijn element hebben gevoeld. Altijd al in de weer om vertwijfelde reizigers de kolkende rivier over te dragen, was hij vrijwel de gehele ochtend onzichtbaar aanwezig om ons behoedzaam door de gestaag groeiende regenplassen te loodsen. Zo heeft hij de eer van de heiligen toch nog een beetje hoog kunnen houden.

Moet ik nu concluderen dat de pelgrimages naar Sint Clara tevergeefs waren geweest? Genendeels. Want aan het begin van de avond leken de hemelsluizen zich voor die dag definitief te sluiten en konden wij alsnog buiten op het terras genieten van een heerlijk familie-etentje. Clara leek zich dus alsnog voor een deel van de dag aan haar belofte te willen houden. Maar toch was deze mooie gedachte slechts schone schijn. Want toen wij na afloop van de Bavaria-excursie aan ons eerste Moreeke zaten, serveerden onze gastvrouwen daar wat lekkere hapjes bij: blokjes kaas en... stukjes heerlijke worst! Geen wonder dat Clara de hele dag had dwars gelegen, toen wij nog vóór twaalf uur haar broodbeleg voor die dag - waarschijnlijk per vergissing bij Bavaria bezorgd - achter onze kiezen hadden gestopt!

PS
Later op de avond, toen in de bus de sterke verhalen loskwamen, hoorde ik nog een krachtige variant op de huilende-Madonna-rage van enige jaren geleden. Waarschijnlijk bevangen door de heerlijke witte Bourgognewijn, vertelde een van de familieleden dat hij ooit een speenvarken had zien wenen, toen de chef du buffet daar reepjes geroosterd vlees vanaf sneed. Zo kon het gebeuren, dat een eenvoudig eetcafé uitgroeide tot een druk bezocht pelgrimage-oord.

Terug naar overzicht