TIJD

Plots zag ik 'Tijd'
als een kleinood in mijn handen,
kostbaar en licht, vluchtig als wind.

"Dag Tijd", zei ik,
"mag ik bij jou blijven?
Mag ik mij vastklampen
aan jouw voorbijgaan?
Binnenkomen in je ijle niets,
erin wonen als in een wolk,
drijvend van nu naar straks?"

"Dag Tijd", zei ik,
"dag, altijd nieuw en altijd jong.
Mag ik mij optrekken aan jouw tinteling,
wakker worden aan jouw licht?
Dag Tijd, kleinood in mijn handen,
knipoog van 'onzichtbaarheid',
zo ijl en zo werkelijk
als jij."

(Manu Verhulst)

 

Terug naar overzicht